یادداشتهای پراکنده هادیتک

    وقتی غبار زندگی روی عواطف خود می‌پاشم می‌توانم همچون یک دیکتاتور تا چند سال بر آنچه در مغزم زندانی شده تسلّط یابم و چه بسا آنها را به فراموشی بسپارم. امّا تلنگری کوچک در میان ثانیه‌ای کوتاه از لابه‌لای آهنگی قدیمی یا یک شعر فراموش شده کافی‌ست تا دوباره شورشی را در حصار درون شعله‌ور کند. در این هنگام افکاری در نهایت اعتراض با هدف تصرّف عقل یادداشتهای پراکنده هادیتک...